Φόρουμ
Αρχική σελίδα*
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Αδέσποτα, ας κάνουμε κάτι για αυτά!
Εγκλημα στην Ελούντα!
11.30 το πρωί της Κυριακής, μια ηλιόλουστη μέρα. Φτάνουμε και παρκάρω στην Κολοκύθα, το νησάκι που είναι απέναντι από την Ελούντα. Κατεβάζω τον δυόμισι χρονών γιο μου Νέαρχο και τον σκύλο μας, παίζουν μαζί δίπλα δίπλα, ο ένας ρίχνει κάτω τον άλλον... πέντε λεπτά γύρω από το αυτοκίνητο. Φτιάχνουμε τα πράγματα για τη βόλτα μας και είμαστε έτοιμοι για τον περίπατό μας.
Τίποτα δεν προμήνυε τι θα γίνει στα επόμενα 5 λεπτά.
11.45 π.μ. Ο σκύλος άρχισε να έχει μια μικρή αστάθεια και να βγάζει άσπρο αφρό από το στόμα του. Δηλητήριο, σκέφτομαι με τρόμο και νοερά παρακαλώ να κάνω λάθος.
Εχω ξανακούσει τέτοιου είδους αντιδράσεις από δηλητήριο.
Το σκυλάκι ακούει τη φωνή μου και οπισθοχωρεί τρομαγμένο και ξαφνικά τρέχει προς το αυτοκίνητο, τρέχω πίσω του, τον πιάνω σιγά σιγά και τον τοποθετώ στο πίσω κάθισμα, αφήνω τη γυναίκα μου με τα δύο παιδιά... τρέχοντας με το αυτοκίνητο ψάχνω για φαρμακείο, για να βρω αντίδοτο του δηλητηρίου. Η Ελούντα απέναντι, στα 3-4 χιλιόμετρα. Το φαρμακείο δεν εφημέρευε.
Σε φιλικό σπίτι που καταφθάνω προσπαθούμε να βρούμε ατροπίνη και ένα άλλο φάρμακο για να δημιουργήσει εμετό στο σκυλί.
12.00 η ώρα βρίσκουμε έναν κτηνίατρο και ζητάμε βοήθεια από το τηλέφωνο (πρώτα τη μορφίνη για να ξεράσει ό,τι ήταν αυτό και μετά ατροπίνη και όσο πιο γρήγορα εδώ, στο ιατρείο). Εχω το σκυλάκι στην αγκαλιά μου και νιώθω τους επιθανάτιους ρόγχους του.
12.15. Ηρθε ένας φίλος με τα φάρμακα που χρειαζόμασταν, κάνουμε την πρώτη ένεση για εμετό, κάνει, μα ο εμετός είχε και αίμα, ύστερα την άλλη με την ατροπίνη.
12.25. Παίρνω το σκύλο και οδηγώντας όσο πιο γρήγορα γίνεται τα 15 χιλιόμετρα για τον Αγιο Νικόλαο, να βρω τον κτηνίατρο.
12.45. Οταν βλέπει το σκυλάκι αντιλαμβάνεται ότι είναι αργά. Παρ' όλο αυτά τού κάνει μία ένεση αδρεναλίνης κατευθείαν στην καρδιά, μήπως και αντιδράσει. Τίποτα... νεκρό.
«Λανέιτ» λέει, δεν είχε καμία ελπίδα, φυτοφάρμακο, το δίνουν ελεύθερα. Αγευστο και άοσμο, ελάχιστη ποσότητα από αυτό σκοτώνει άλογο.
Το σκυλί 10 μηνών, χαρούμενο, όλο παιχνίδι με τα παιδάκια, χωρίς υστερία, χωρίς καμία κακία, του είχαμε κάνει όλα τα εμβόλια, του είχαμε φτιάξει και διαβατήριο, ζούσε σε ένα σπίτι με τρία παιδιά.
Το αγοράκι μου σε αυτό το πεντάλεπτο έπαιζε με το σκύλο και μέσα στα χόρτα και τα λουλούδια είχαν γίνει μια μπάλα, θα μπορούσε να έχει φάει, γλείψει ή ακουμπήσει το δόλωμα (!) που κάποιος ελεεινός τόσο ξεδιάντροπα το άφησε εκτεθειμένο, και αυτό θα ήταν φόνος, φόνος εκ προμελέτης.
Φόνος εκ προμελέτης όμως είναι και τώρα προς κάθε ζώντα οργανισμό. Ο σκύλος μας πέθανε και όχι ο γιος μας (ευτυχώς). Αν δεν πιαστούν ή δεν τους σταματήσουν, το επόμενο παιδί ίσως είναι το δικό σου.
Σταμάτησέ τους. Είναι άθλιοι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΙΑΤΟΣ
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Εγκλημα στην Ελούντα!
11.30 το πρωί της Κυριακής, μια ηλιόλουστη μέρα. Φτάνουμε και παρκάρω στην Κολοκύθα, το νησάκι που είναι απέναντι από την Ελούντα. Κατεβάζω τον δυόμισι χρονών γιο μου Νέαρχο και τον σκύλο μας, παίζουν μαζί δίπλα δίπλα, ο ένας ρίχνει κάτω τον άλλον... πέντε λεπτά γύρω από το αυτοκίνητο. Φτιάχνουμε τα πράγματα για τη βόλτα μας και είμαστε έτοιμοι για τον περίπατό μας.
Τίποτα δεν προμήνυε τι θα γίνει στα επόμενα 5 λεπτά.
11.45 π.μ. Ο σκύλος άρχισε να έχει μια μικρή αστάθεια και να βγάζει άσπρο αφρό από το στόμα του. Δηλητήριο, σκέφτομαι με τρόμο και νοερά παρακαλώ να κάνω λάθος.
Εχω ξανακούσει τέτοιου είδους αντιδράσεις από δηλητήριο.
Το σκυλάκι ακούει τη φωνή μου και οπισθοχωρεί τρομαγμένο και ξαφνικά τρέχει προς το αυτοκίνητο, τρέχω πίσω του, τον πιάνω σιγά σιγά και τον τοποθετώ στο πίσω κάθισμα, αφήνω τη γυναίκα μου με τα δύο παιδιά... τρέχοντας με το αυτοκίνητο ψάχνω για φαρμακείο, για να βρω αντίδοτο του δηλητηρίου. Η Ελούντα απέναντι, στα 3-4 χιλιόμετρα. Το φαρμακείο δεν εφημέρευε.
Σε φιλικό σπίτι που καταφθάνω προσπαθούμε να βρούμε ατροπίνη και ένα άλλο φάρμακο για να δημιουργήσει εμετό στο σκυλί.
12.00 η ώρα βρίσκουμε έναν κτηνίατρο και ζητάμε βοήθεια από το τηλέφωνο (πρώτα τη μορφίνη για να ξεράσει ό,τι ήταν αυτό και μετά ατροπίνη και όσο πιο γρήγορα εδώ, στο ιατρείο). Εχω το σκυλάκι στην αγκαλιά μου και νιώθω τους επιθανάτιους ρόγχους του.
12.15. Ηρθε ένας φίλος με τα φάρμακα που χρειαζόμασταν, κάνουμε την πρώτη ένεση για εμετό, κάνει, μα ο εμετός είχε και αίμα, ύστερα την άλλη με την ατροπίνη.
12.25. Παίρνω το σκύλο και οδηγώντας όσο πιο γρήγορα γίνεται τα 15 χιλιόμετρα για τον Αγιο Νικόλαο, να βρω τον κτηνίατρο.
12.45. Οταν βλέπει το σκυλάκι αντιλαμβάνεται ότι είναι αργά. Παρ' όλο αυτά τού κάνει μία ένεση αδρεναλίνης κατευθείαν στην καρδιά, μήπως και αντιδράσει. Τίποτα... νεκρό.
«Λανέιτ» λέει, δεν είχε καμία ελπίδα, φυτοφάρμακο, το δίνουν ελεύθερα. Αγευστο και άοσμο, ελάχιστη ποσότητα από αυτό σκοτώνει άλογο.
Το σκυλί 10 μηνών, χαρούμενο, όλο παιχνίδι με τα παιδάκια, χωρίς υστερία, χωρίς καμία κακία, του είχαμε κάνει όλα τα εμβόλια, του είχαμε φτιάξει και διαβατήριο, ζούσε σε ένα σπίτι με τρία παιδιά.
Το αγοράκι μου σε αυτό το πεντάλεπτο έπαιζε με το σκύλο και μέσα στα χόρτα και τα λουλούδια είχαν γίνει μια μπάλα, θα μπορούσε να έχει φάει, γλείψει ή ακουμπήσει το δόλωμα (!) που κάποιος ελεεινός τόσο ξεδιάντροπα το άφησε εκτεθειμένο, και αυτό θα ήταν φόνος, φόνος εκ προμελέτης.
Φόνος εκ προμελέτης όμως είναι και τώρα προς κάθε ζώντα οργανισμό. Ο σκύλος μας πέθανε και όχι ο γιος μας (ευτυχώς). Αν δεν πιαστούν ή δεν τους σταματήσουν, το επόμενο παιδί ίσως είναι το δικό σου.
Σταμάτησέ τους. Είναι άθλιοι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΙΑΤΟΣ
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
